الگوبرداری اسلام از نماز زرتشتیان

واژه‌ی نماز، از کلمه‌ی پهلوی نماک گرفته شده است.

از آنجائیکه ایرانیان با این نوع از عبادت آشنائی داشتند؛ بجای کلمه‌ی عربی صلات، از همان کلمه‌ای استفاده کردند که در فرهنگ دینی خودشان وجود داشت.

اما همین نماز در اسلام، شباهتهای عجیبی به نماز زرتشتیان دارد.

محمد ابن عبدالله، دین زرتشتیت را به رسمیت نمی‌شناسد، پیروان این دین را مجوسیان می‌نامد و همچنین بیان مینماید که نماز، هدیه‌ای از سوی الله، برای مسلمانان؛ پس این تشابه نماز دو دین، نمی‌تواند بی‌دلیل باشد.

بی‌گمان یکی از این دو، از دیگری اقتباس نموده است.

اما این اقتباس، از جانب دین قدیمی‌تر نیست.

آنچه مسلم است، ادیان مهر پرستی، که زرتشتیت نیز امتداد همین دینهاست؛ دارای قدمتی بسیار بیشتر از سایر ادیان سامی(یهودیت و مسیحیت) است.

پس با قاطعیت می‌توان گفت که اسلام از این دین اقتباس نموده است.

اما چه کسی می‌تواند آموزگار محمد ابن عبدالله در این زمینه باشد؟

با نگاهی به یاران محمد در ابتدای اسلام، نامی که برای همگان خیلی آشناست؛

سلمان فارسی می‌باشد؛ احتمالا یا خود او در این موضوع نقش دارد و یا منطقه ی فرهنگی که او از آنجا آمده بود.

نام واقعی او روزبه است، وی ظاهراَ از زاهدان منطقه‌ی اصفهان بود و به سبب عقیده‌‍‌ی خاصی که داشت از کشورش می‌گرزید. در ابتدا به دین مسیحیت می‌گرود و بعنوان برده به سرزمین حجاز برده می‌شود، در آنجا با آوردن اسلام، از سوی محمد آزاد می‌گردد، محمد هم نام او را از روزبه، به سلمان تغییر می‌دهد.

او شخصیتی عارف‌گونه بود و بسیار مورد احترام محمد ابن عبدالله قرار داشت؛ بارها پیامبر اسلام از دین سابق او از وی می‌پرسد.

پس به احتمال فراوان، رهبر اسلام با شناختی که از آداب دین سابق او بدست آورده است(داشته است)؛ نماز را جالب می‌بیند، تا اینکه روزی بیان می‎‌نماید که من دیشب با سوار شدن بر براق(خر بالدار) به آسمانها، نزد الله رفتم و در ملاقاتی که با او داشتم؛ الله نماز را بر مسلمانان واجب نمود.

او بیان می‌نماید که الله در ابتدا بر شما پنجاه بار نماز خواندن را در شبانه‌روز واجب نمود که با تذکر موسی بسوی او بازگشتم و از او درخواست کمتر شدن دفعات این نماز را نمودم، تا اینکه الله آنرا از پنجاه بار، به پنج بار تخفیف داد.

اما کیفیت نماز زرتشتیان

زرتشتیان نماز را در پنج وقت می خوانند:

وقت اول را هاون‌گاه می‌نامند که از بر آمدن خورشد تا نیمروز است.
وقت دوم را ریپت وینگاه می‌نامند که تا حدودا قرار گرفتن خورشید در زاویه ی 45 درجه است .
وقت سوم را اوزرینگاه می‌نامند که تا پیدا شدن ستاره است .
وقت چهارم را آیویسروتریمگاه می‌نامند که تا نیمه شب است .
وقت پنجم را اوشهینگاه می‌نامند , که تا پیش از طلوع آفتاب است .
پایان وقت هر نماز ابتدای نماز بعدیست.
شرایط نماز نیز تاحدودی مانند اسلام است؛ پاک بودن تن از هرگونه پلیدی, پوشیدن لباس سفید و پاک بودن مکان نماز.

همچنین سن واجب شدن نماز پانزده سال می‌باشد.
طریقه‌ی وضو نیز تاحدودی مانند مسلمانان است و شامل شستن دست تا مچ و صورت را تا بناگوش و شستن پا می‌باشد.
اگر هم آب نباشد، سه بار دستها را به خاک پاک میزنند و به صورت و پشت دست میکشند؛ مانند تیمم در اسلام است.
اما تفاوتشان با مسلمانان این است که برای نماز خواندن، جهت خاصی را در نظر نمی‌گیرند و به طرفی که روشنائی بیشتری باشد، نماز می‌خوانند.
بنابراین؛ همانگونه که ملاحظه میشود، نماز زرتشتیان بطور باورنکردنی مانند اسلام است.

برخی از مسلمانان برای رد تقلید اسلام از نماز زرتشتیت، اینگونه استدلال می‌کنند که اعراب، پیش از اسلام هم با نماز آشنا بودند:

وَمَا كَانَ صَلاَتُهُمْ عِندَ الْبَيْتِ إِلاَّ مُكَاء وَتَصْدِيَةً فَذُوقُواْ الْعَذَابَ بِمَا كُنتُمْ تَكْفُرُونَ(انفال/35) و نمازشان در خانه (ی الله) جز سوت كشيدن و كف زدن نبود پس به سزاى آنكه كفر مى‌ورزيديد اين عذاب را بچشيد.

منظور قرآن در اینجا از نماز کافران، نیایش آنان است؛ زیرا قرآن معتقد است که پرندگان هم نماز می‌خوانند:

أَلَمْ تَرَ أَنَّ اللَّهَ يُسَبِّحُ لَهُ مَن فِي السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَالطَّيْرُ صَافَّاتٍ كُلٌّ قَدْ عَلِمَ صَلَاتَهُ وَتَسْبِيحَهُ وَاللَّهُ عَلِيمٌ بِمَا يَفْعَلُونَ (نور/41) آيا ندانسته‏اى كه هر كه [و هر چه] در آسمانها و زمين است براى الله تسبيح مى‏گويند و پرندگان [نيز] در حالى كه در آسمان پر گشوده‏اند همه نماز و تسبیح خود را مى‏دانند و الله به آنچه مى‏كنند داناست.

مسلم است که منظور الله از نماز پرندگان، چیزی نیست جز نیایش.

هر جا قرآن سخن از صلاه می‌کند؛ لزوما منظورش نماز نیست.